Uwaga! Materiał zawiera spoilery dotyczące fabuły SILENT HILL 2.
James Sunderland przyjeżdża do miasta Silent Hill, ponieważ dostał list od swojej żony. Mary bardzo chce ponownie się z nim spotkać w ich wyjątkowym miejscu. Z pozoru nie ma w tym nic dziwnego, gdyż para spędzała tam kiedyś wakacje. Jest tylko jeden problem. Żona Jamesa od trzech lat nie żyje. Wygląda to więc na jakiś chory żart, jednak James jest przekonany, że list został napisany jej pismem. To wprawia go w konfuzję na tyle silną, że młody mężczyzna postanawia odpowiedzieć na osobliwe zaproszenie i wyruszyć na spotkanie z żoną. Droga którą przebędzie, okaże się być dla niego podróżą do wnętrza siebie i próbą zmierzenia się z własną, niełatwą przeszłością. W tym materiale chciałbym omówić historię Jamesa Sunderlanda oraz jego walkę z wewnętrznymi demonami na podstawie fabuły Silent Hill 2 Remake.
Choroba żony
James i Mary poznali się na domówce u wspólnego znajomego. Nie trzeba było długo czekać, aż ich wzajemne zauroczenie przerodziło się w związek. Zanim się pobrali, James uwielbiał słuchać, jak Mary gra na pianinie, nawet mimo tego, że nie była w tym zbyt dobra. Gdy byli już małżeństwem James i Mary postanowili wybrać się na wakacje do Silent Hill, zachęceni broszurą reklamową opisującą to miejsce. Zatrzymali się w hotelu Lakeview, z którego wybiegał piękny widok na lokalne jezioro Toluca. James zabrał ze sobą kamerę, którą nagrywał ich wspólny pobyt. W kluczowym momencie gry widzimy fragment wideo, w którym Mary wspomniała, że słyszała, iż Silent Hill było kiedyś „świętym miejscem”, i bardzo chciałaby tu kiedyś wrócić. Poprosiła też Jamesa, aby obiecał, że kiedyś znów ją tu zabierze, ale wideo urywa się, zanim James udziela jej odpowiedzi. Gdy już opuszczali Silent Hill, James zapomniał zabrać taśmy z hotelu.
Niedługo po powrocie z urlopu Mary zapada na tajemniczą chorobę, której pierwsze objawy dają o sobie znać już podczas wakacji. Przypadłość okazuje się być nieuleczalna i dość szybko postępuje. Lekarze rozkładają ręce, dając Mary maksymalnie trzy lata życia. James próbuje także na własną rękę szukać sposobu na uratowanie żony, jednak bez rezultatu. Mary jest przykuta do łóżka. Choroba nie tylko pustoszy jej ciało, ale wpływa także na jej stan emocjonalny. Kobieta nie może pogodzić się ze swoim losem, a swoją frustrację często wyładowuje na Jamesie, który czuje się bezsilny nie mogąc w żaden sposób pomóc ukochanej osobie.
Z czasem James odwiedza małżonkę coraz rzadziej przez to, że nie widzi w niej już swojej dawnej Mary. Zupełnie jakby jego partnerka stała się zupełnie inną osobą, niż ta, z którą do niedawna tworzył szczęśliwe małżeństwo. Cierpienie żony i własna samotność zaczynają go przytłaczać, co prowadzi go do nadużywania alkoholu. W końcu decyduje się przerwać cierpienie żony, jak i swoje własne. James zabija Mary dusząc ją poduszką.
Zabójstwo Mary jest dla Jamesa tak traumatycznym przeżyciem, że bohater wypiera ze swojego umysłu to wydarzenie. Wyparcie to jeden z mechanizmów obronnych naszego organizmu, doskonale znany w psychologii. Jest procesem nieświadomym polegającym na niedopuszczaniu do swojej świadomości myśli, uczuć czy wspomnień, które przywołują bolesne skojarzenia lub w inny sposób zagrażają spójności osobowości danej jednostki. Mówiąc prościej: całkowicie zapominamy o czymś, co jest dla nas trudne. Gdy James ponownie przyjeżdża do Silent Hill wie jedynie, że stracił żonę w wyniku nieuleczalnej choroby. Bardzo za nią tęskni i zrobi wszystko, by znów z nią być. Podróż przez Silent Hill boleśnie uświadamia mu jednak, że koniec końców to nie choroba odebrała mu żonę, lecz on sam.
Frustracja seksualna
Ciężki stan Mary kładzie się cieniem na ich relacji. Kobieta jest przykuta do łóżka, a na jej ciele zaczynają być widoczne skutki choroby, które bezpowrotnie zabierają jej dawną urodę. James, który nie może poradzić nic na stan swojej żony, trwa przy niej, choć wewnętrznie narasta w nim frustracja oraz pewien resentyment. Tęskni za swoim dawnym życiem, sprzed straszliwej choroby. Jego potrzeby, w tym seksualne, nie mogą być zaspokojone nie tylko przez samo nastawienie, ale i fizyczny stan małżonki. Dlatego też, gdy James przemierza zamglone ulice Silent Hill, wiele potworów, z którymi walczy odwołuje się nie tyle do jego lęków, ale przede wszystkim do jego niezaspokojonych pragnień.
Potwory, które James spotyka na swojej drodze w znakomitej większości przypominają kobiety. Leżące figury, snujące się po ulicach miasta, noszą buty na absurdalnie wysokich koturnach. Z kolei ich górna część ciała jest skrępowana, co ma symbolizować cierpienie i sytuację bez wyjścia, w której znalazł się James. Z kolei spotykane w apartamentowcu Manekiny to dosłownie pozszywane ze sobą dwie pary kobiecych nóg, w dodatku wydające wyjątkowo niepokojące kobiece odgłosy. To dość oczywiste nawiązanie do jego frustracji na tle seksualnym. Wreszcie pozbawione twarzy pielęgniarki ze szpitala Brookhaven noszą pończochy i przesadnie obcisłe uniformy, jednocześnie przypominając Jamesowi o wszystkich trudnych dniach spędzonych w szpitalu. Na tym jednak się nie kończy.
Miasto w najlepsze bawi się wewnętrznymi, głęboko skrywanymi pragnieniami Jamesa i bynajmniej nie poprzestaje na sugestywnie wyglądających potworach. Ukoronowaniem tej wysublimowanej tortury jest osoba, którą James spotyka w Rosewater Park. Jest to kobieta imieniem Maria, która do złudzenia przypomina jego zmarłą żonę. Kobieta jest jednak zdrowa, atrakcyjnie ubrana i już od pierwszych minut zaczyna zalecać się do Jamesa. Jest nie tyle widealizowaną, co wręcz wulgarną i przeseksualizowaną wersją Mary. Taką, którą James zapewne widywał co najwyżej w swoich najśmielszych seksualnych fantazjach. Maria całą swoją osobą wodzi Jamesa na pokuszenie i nierzadko pogrywa z nim, dobrze wiedząc, jak bardzo brakuje mu bliskości oraz chwil intymności z drugą osobą.
Piramidogłowy
W Silent Hill 2 jest pewna postać nierozerwalnie związana z Jamesem. Związana z nim nawet bardziej, niż jego żona – a wszystko dlatego, że wywodzi się z jego podświadomości. Chodzi oczywiście o Piramidogłowego, którego James regularnie spotyka na swej drodze. To postać groteskowa i przerażająca zarazem. Słusznej postury mężczyzna noszący rzeźnicki fartuch, a na głowie wielki, zardzewiały kawał żelastwa przypominający piramidę lub stożek. W dłoniach dzierży natomiast absurdalnych rozmiarów miecz wyglądający jak połowa nożyczek. Piramidogłowy pełni w tej historii rolę kata, tudzież egzekutora. Został stworzony przez podświadomość Jamesa i toczące go wyrzuty sumienia, gdyż ten wewnętrznie wie, że musi ponieść karę za swoje czyny.
Piramidogłowy nie istnieje wyłącznie po to, by zabić Jamesa. Zamiast tego podąża jego śladami i regularnie go prześladuje. Jest dosłownie chodzącym wyrzutem sumienia. W wyjątkowo drastyczny sposób przypomina mu o jego fantazjach erotycznych, a nawet sprawia, że James po raz kolejny przeżywa śmierć bliskiej mu osoby. Nadrzędnym celem Piramidogłowego jest potęgowanie poczucia winy i będzie to czynił tak długo, aż James nie będzie gotów skonfrontować się ze swoją mroczną przeszłością.
Bohater bajroniczny
James Sunderland jest typowym przykładem bohatera bajronicznego. To swego rodzaju archetyp ukuty przez Geogre’a Gordona Byrona – jednego z największych angielskich poetów i dramaturgów XIX wieku. Bohater bajroniczny pozostaje w konflikcie z otaczającym go światem i ulega wielkim namiętnościom. Jest pełen wewnętrznych sprzeczności. Jego życie z naznaczone jest ogromną miłością, ale i zbrodnią, które wywierają silny wpływ na jego dalsze losy. To postać, która często cierpi z powodu przeszłości i dręczą ją wyrzuty sumienia z powodu wyrządzonego przez nią zła.
W konsekwencji nie może ona zaznać spokoju i odnaleźć ukojenia. Jednak od bohatera werterycznego różni ją to, że potrafi przezwyciężyć dławiące ją cierpienie i z czasem skonfrontować się z wewnętrznymi demonami. Jednym z najbardziej znanych przykładów takiego bohatera jest bez wątpienia Raskolnikow z powieści Fiodora Dostojewskiego pod tytułem Zbrodnia i Kara. Nawet twórcy oryginalnego Silent Hill 2 bardzo otwarcie przyznają, że mocno inspirowali się wspomnianą lekturą.
To kim James Sunderland okaże się być na końcu tej historii zależy wyłącznie od naszych poczynań jako gracza. Stoją przed nami dwie drogi. Możemy skonfrontować się ze swoją przeszłością i dopuścić do siebie długo wypieraną zbrodnię, której się dopuściliśmy. A co za tym idzie – spróbować uzyskać odkupienie lub ponieść karę. Drugą opcją jest dalsza ucieczka od swojej mrocznej przeszłości. Brak podjęcia jakiejkolwiek próby rozliczenia się z nią z nadzieją, że kiedyś będzie wydawać się tylko złym snem. To ucieczka od prawdy i całkowite oddanie się targającym nas namiętnościom. A kim okazał się być James podczas waszej podróży do Silent Hill?
Wesprzyj moją twórczość na SUPPI.pl
Przeczytaj także:
Elden Ring – historia świata gry (wprowadzenie do lore)
Dark Souls – historia świata gry (wprowadzenie do lore)
